Hartstocht

Hoe kan ik jou mijn schat, weer beterschap beloven?

Zonder zo ons beiden van de hartstocht te beroven

Die ons voortdrijft door de dingen van duisternis

                                                                          en licht

Die sterker is dan alles, wat we van onszelf geloven

Klein geluk

Een klein geluk, is alles wat er overblijft
Voor een leven waarin geen groots idee beklijft
Waar alleen het nietige, zin geeft en bijzonderheid                             
En de kwelling van een starre eeuwigheid verdrijft

Wij samen

Ik heb je lief, maar anders dan voorheen

Benauwde harten verstrengelden dooreen
We zijn vogels, ieder met onze eigen vlucht
Soms vliegen we samen, soms gaan we
                                                              uiteen

Onverwacht

Ik vond, geslagen door vuil verraad

In de diepere gronden van de haat

Waartoe het onrecht me had gedreven

Een onverwacht en vruchtbaar zaad

Vertwijfeld

Na een leven van kwelling op deze grond

Loop ik hier nog altijd, vertwijfeld rond

Ik zweer dat ik hier nooit voor heb getekend

Die instemming kwam uit een andere mond!

Modern en banaal

Armoedige graaibak, jij Nederlandse taal

De ‘vernieuwers’ plukten je helemaal kaal

Ze doodden je rijkdom aan schone woorden

Maakten je voorgoed, modern en banaal

De dwaasheid niet vermeden

De meeste helden door mij aanbeden

Zijn van hun sokkel afgegleden

Ze hebben grootsheid nagestreefd

Maar toch de dwaasheid niet vermeden

De kerker van ons verlangen

Liefde zelf, houdt nooit een mens gevangen

De kerker is gemaakt van óns verlangen

Met hetgeen wat wij onszelf beloven

Gaan wij blind in de onderaardse gangen

Vragen

In mijn jeugd, gemarteld door de vragen

Waar geen wijze het antwoord op zou wagen

Die ijdelheden van het denkend hoofd

Zonder benen om mijn wetenschap te dragen

Profeten van de nacht

Dichters zijn profeten van de nacht

Ze houden daar als eenlingen de wacht

Bij de Poort, op weg naar ‘t onderaardse

Voorbij de goden, voorbij de duivelsmacht