De kerker van ons verlangen

Liefde zelf, houdt nooit een mens gevangen

De kerker is gemaakt van óns verlangen

Met hetgeen wat wij onszelf beloven

Gaan wij blind in de onderaardse gangen

Vragen

In mijn jeugd, gemarteld door de vragen

Waar geen wijze het antwoord op zou wagen

Die ijdelheden van het denkend hoofd

Zonder benen om mijn wetenschap te dragen

Profeten van de nacht

Dichters zijn profeten van de nacht

Ze houden daar als eenlingen de wacht

Bij de Poort, op weg naar ‘t onderaardse

Voorbij de goden, voorbij de duivelsmacht

Zuiver willen....

De kracht van één brok zuiver willen

Dat vrijgemaakt is van de grillen

En de holle praatjes van het hoofd

Zal de ware honger stillen…

Verwonderd

Met gouden wolken boven de daken

Zag ik een nieuwe dag ontwaken

Verwonderd, dat zo weinig licht

Toch zoveel schittering kon maken

Duivelsstreken

Een beetje liefde…een beetje vrede…

De mens is zuinig in zijn gebeden

Meer dan door alle duivelsstreken

Heb ik door mijn levensangst geleden

Onbevangen...

Mijn hart was nooit zo licht en onbevangen

Dat het kon zweven, als vlinder van verlangen

Mijn vleugels wezen naar de blauwe hemel

Maar bleven in onzichtbare draden hangen

De weesjes in mijn hart

Mijn dromen zijn als weesjes in mijn hart

Ze komen binnen, zo verkreukeld en verward

Ik zal ze voeden, wassen en ook poetsen

En ze dan kleden, in het allermooiste zwart

Schijn

Je hoeft het beest niet te bedwingen

Zijn dierlijkheden terug te dringen

Voor de schijn van ‘lieve vrede’

Die in je hart zal blijven wringen

Vertrouwen

Het is niet mogelijk om te bouwen

Op hen die niet zichzelf vertrouwen

Die al het goede moeten breken

Dat ze even in hun handen hou’en

Dromen...

Dromen gaan nooit echt verloren

Ze worden in jezelf herboren

Van dwaze fantasie bevrijd

Kom je sterker weer naar voren

Magere Hein

Geen mens kan Magere Hein vertragen

Zijn snode plan zal zeker slagen

Op een zonnige dag, gelijk aan deze

Word je zwijgend naar je graf gedragen

Open deuren

Ik wilde niet weggaan zonder strijd

Niet zonder woede, niet zonder spijt

Het zinloos kloppen, op open deuren

Van betekenisloze openheid!

Jezelf

Levensvervulling is niet gelegen

In het gaan van steeds weer nieuwe

                                                wegen

Ze hebben allen hetzelfde doel

Je komt altijd jezelf tegen

Oneindig groot

Hoeveel leven is er niet in de dood?

In de nooit bevruchte moederschoot

Alleen in het hart, van alles verstoken

Groeien verlangens, oneindig groot

De vrucht van je geest

Met je gedichten moet je leven

Niet zomaar alles uit handen geven

Koester je nieuwe vrucht van geest

Met zoveel pijnen neergeschreven

Eén moment

Als ik sterf, gaat er weinig aan verloren

Het meeste blijft voor altijd ongeboren

Het leven is een poging - niet veel meer

Om één moment, je stem te laten horen

Moirae

Het leven laat ons graag in de waan

Dat wij kiezen, waar wij gaan of staan

Of we nu zitten, lopen of rennen

Het is, op een reeds bepaalde baan

Moirae (Goddesses of Faith)
Clotho, Lachesis, Atropos

Perfectie

Perfectie is een statisch beeld

Dat van de wereld lang verveeld

Met een ongenaakbaar zwijgen

De bloedeloze harten steelt

Pallas Athena

Mijn gedachten....

Zal ik mijn lief, je weer bezwaren

Met de geest die in mij is gevaren?

Of honderd nieuwe toekomstdromen

In de diepte van mijn hart bewaren…

Paden

Op deze reis vol verborgenheden

Zal ik vele paden nooit betreden

Wonderlijke werelden gaan stil voorbij

En worden een anoniem verleden

Mijn verzen

Dit is geen kunst om de mensheid wat te leren

Of om de afgod van mijn eigendunk te eren

Maar slechts een poging om de draken van

                                                          het noodlot

Met het venijn van mijn verzen te bezweren

Dwaze hartstocht

Zo velen die noodlottig zijn verbonden

In een hartstocht die de duivel heeft

                                                    gezonden

Die zo dwaas zijn te sterven voor een droom

Van liefde die niet durft te doorgronden

De wijze...

Men mag van deze dichter niet verwachten

Dat hij het lijden van de wereld zal verzachten

De wijze trekt zich uit het leven terug

Het is toch eeuwig een oord van jammerklachten?

Oordeel

Wie heeft zichzelf in ’t hart gekeken

En durfde daarna nog luid te spreken?

De wijze zwijgt gelijk het graf

Want ieder oordeel zal zich wreken

Vleugels

Waar zijn de vleugels, waar wij eens mee vlogen?

En wie heeft ons Oog, verdeeld in twee ogen?

Ik heb in de tastbare wereld geloofd…

Maar besef steeds meer – het is alles gelogen!

Onder de maat

Wie zijn leven bewust heeft overwogen

Voelt zich verraden, vertrapt en uitgezogen

Wij leven miezerig en ver onder de maat

Veroordeelt, tot ons eigen onvermogen

Kleipop

Veel te bang om mijn illusie te vernielen

En te zwak om deze kleipop te bezielen

Ben ik een geest; geen flauw benul van leven

En de dood zit mij nu al op de hielen

Ontwaken

De slaap overviel ons, geheel onverwacht

Hij aaide onze wangen, zo vriendelijk en zacht

Wij ontwaakten hier in een boze droom

Waar alleen de nar van de Koning lacht

Het bloempje

Het bloempje kwam aarzelend uit aardes schoot

Het groeide en groeide en werd eindelijk groot

Maar toen pas trof haar de bittere waarheid

Zij die bloeien, staan het dichtst bij de dood

Een eeuwenlange reis

Wij waren jong en in de dageraad al wijs

Twee oude zielen op een eeuwenlange reis

Een zwijgende en stil begrepen liefde

Die toch weer vraagt om het tastbare bewijs

Vragen..

Over dromen heeft de wereld nooit te klagen

Herinnering en fantasie, vullen onze dagen

Verdrietig zijn we, angstig en boos

Het onmogelijke, is alles wat we vragen

Zorgen

De waarheid van het leven is dit doodskleed dat

                                                        ik draag

Het naakte vlees, dat zo zwak is en traag

De zorgen van het leven, beginnen in de geest

En vallen naar beneden als een steen op onze maag

Beslissen

Wat is de prijs van je één keer zwaar vergissen

Wat kan ik winnen en wat zal ik moeten missen

Vandaag is er slechts één ding dat mij steekt

Dat is de pijn, van het niet kunnen beslissen

Rusteloos....

Rusteloos ben ik, in het holst van de nacht

Aan duizenden dingen eindeloos gedacht

Maar niets kon ik tot het begin herleiden

Zelfs niet mijn eigen jammerklacht…

Ritme van de tijd

Geen vooruitgang, slechts het ritme van de tijd

Eén grote wet, die mij van elke wet bevrijdt

Het onmogelijke offer van de liefde…

En mijn verzet, als een hopeloze strijd

Woede en vrees

Vervuld van woede en van vrees

Een toekomst waarin ik rampspoed lees

Hoe vreet het aan mijn teer gestel!

De breekbare botten en het weke vlees…

Verlokkende wegen

De waanzin van de verlokkende wegen

Waarop anderen het geluk verkregen

Prikkelt een grootse fantasie

Maar werkt het hart tenslotte tegen

Duistere profeet

De dichter is een duistere profeet

Die openbaart wat ieder mens al weet

De meedogenloze wetten van de aarde

De tegenslag, de tranen en het zweet!

Bacchanaal

Ik huiver niet meer voor de aardse leugen

Maar drink hem nu juist in met volle teugen

Zodat ik mij bij alle nieuwe rampen

De wellust en de overvloed zal heugen!

Scherven van verraad

In deze neergeslagen staat

Volgend op de golf van haat

Die de onschuld heeft gebroken

Spreken de scherven van verraad

Balsem voor het hart

De woorden die de wijzen schreven

Zullen ons eeuwig vreugde geven

Een koele balsem voor het hart

In ons zo vaak verhitte streven

'Elan Vital'

Het dichten wordt een pijnlijk streven

Voor wie teveel om rijm wil geven

Het geheim schuilt niet in enig woord

Maar in de geest die ze doet leven

Kwelling van de nacht

De slaap gaf mij weinig voldoening

Ik, die hoopte op troost en verzoening

Vond ook in mijn gedroomde leven

Dezelfde trieste bedoening…

Verworpen

Jou te verwerpen werd mijn dood

De vrucht die ik mijzelf verbood

Een zwarte mist; mijn komend leven

Het graf dat ik in mijn armen sloot